امام حسین علیه السلام

سرزمین «کربلا» برای ما شیعیان به عنوان قتلگاه و مزار سالار شهیدان حسین بن علی، علیهماالسلام، شناخته شده است. اما این سرزمین پیشینه تاریخی طولانی دارد و از دیرباز سرزمینی مقدس و مورد توجه بوده است.

سفرنامه نویسی و زیارت، یکی از راهکارهای تبادل پیام ها و فرهنگ هاست. در اندیشه پیروان اهل بیت(ع) «زیارت» یک عبادت و ارتباط با خدا و اولیای اوست و در عین حال پایگاه های زیارتی و مَشاهد و مراقد معصومان و فرزندان ایشان، کانون انتقال علوم و معارف و تبادل نیازهای فرهنگی امت اسلامی محسوب می شود.

ساعات اندک شب با سرعت سپری می شود. خستگی بسیار، لذت خواب رادو چندان می کند

این خون از آن کیست؟ این خون که در گلوی زمین، لخته بسته است؛

کوفه، شهر ننگین تاریخ، شهر بیغوله های تاریک، «شهر مردم هزار رنگ هزار آئین»

زمان می گذرد؛ روزها از پی روزها و سال ها از پی سال ها اما حادثه کربلا همواره جلوه ای روشن تر و طراوتی روح بخش تر می یابد

حجّ نیمه تمامت قبول، خلیل آل محمد صلی الله علیه و آله ! گویا قصد منا داری! امّا نه، آن سمت، راه کوفه است. حج رها می کنی که به کوفه بروی؟! در کوفه آتش کینه و نامردی، زبانه می کشد. در کوفه «نمرود» به انتظار نشسته! لااقل زن ها و بچّه ها را با خود مبر!

فُطرس، آویخته بر مژگان، فریاد برآورد: «به کجا چنین شتابان؟»

در زیر آفتاب سوزان سرزمین خشک و در روی ریگ های تفتیده ی عراق، روح حسین فناناپذیر است؛ ای پهلوان و ای نمونه ی شجاعت و ای شهسوار من، ای حسین!(1)